کد مطلب:277099 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:193
مهدی از فرزندان امام کاظم است
در كتاب «فرائد السمطین» و «ینابیع المودّه» از ابن عبّاس نقل شده كه گفت: شخصی یهودی به نام «نعثل» محضر رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) آمد و گفت: یا محمّد! من از تو چیزهایی می پرسم كه مدّتی است ذهن مرا به خود مشغول كرده است. اگر جواب قانع كننده ای دادی به دست تو مسلمان خواهم شد.
حضرت فرمود: بپرس ای ابا عماره!
نعثل پس از پرسش از صفات خدا و جواب آن حضرت، گفت: به من خبر ده كه وصیّ و جانشین تو كیست؟ كه هیچ پیامبری نیست مگر آن كه وصیّ و جانشینی دارد و پیامبر ما موسی بن عمران به یوشع بن نون وصیّت كرد و او را جانشین خود قرار داد.
حضرت فرمود:
«نعم، إنّ وصییّ و الخلیفة من بعدی علی بن أبی طالب، وبعده سبطای الحسن، ثمّ الحسین یتلوه تسعة من صُلب الحسین ائمّة أبرار.
قال: یا محمّد! فسمّهم لی؟
قال: نعم، إذا مضی الحسین فابنه علی، فإذا مضی علی فابنه محمّد، فإذا مضی محمّد فابنه جعفر، فإذا مضی جعفر فابنه موسی، فإذا مضی موسی فابنه علی، فإذا مضی علی فابنه محمّد، ثمّ ابنه علی، ثمّ ابنه الحسن، ثمّ الحجّة بن الحسن، فهذه اثنا عشر ائمّة عدد نقباء بنی إسرائیل».
آری! وصیّ و جانشین من علی بن ابی طالب است؛ پس از او دو نوه من، حسن و حسین؛ سپس نُه امام پاك سرشت از نسل حسین جانشین من خواهند بود.
[ صفحه 108]
گفت: یامحمّد! نام آنها را بگو.
فرمود: چون حسین از دنیا برود، فرزندش علی بن الحسین امام است؛ وقتی علی از دنیا رود پسرش محمّد و چون محمّد (باقر) از دنیا برود، پسرش جعفر (صادق) و چون جعفر از دنیا درگذرد پسرش موسی و هنگامی كه موسی وفات كند، پسرش علی (رضا) و وقتی علی رحلت نمود پسرش محمّد و چون محمّد از دنیا برود پسرش علی و پس از او پسرش حسن و سپس حجّت بن الحسن، یكی پس از دیگری امام خواهند بود؛ اینها دوازده نفر به عدد نقبای بنی اسرائیل هستند».
نعثل گفت: جای آنها در بهشت كجاست؟
فرمود: در رتبه من هستند.
نعثل گفت: «اشهد أن لا إله إلاّ اللّه وأنّك رسول اللّه وأشهد أنّهم الأوصیاء من بعدك».
من در كتاب های گذشته همینطور یافته ام و در عهد و وصیّت موسی بن عمران آمده است كه:
چون آخر الزمان شود پیامبری به نام «احمد» مبعوث می شود. او خاتم پیامبران است و پس از او پیامبری نخواهد آمد و از صلب او، امامان ابرار به عدد اسباط به دنیا می آیند. [1] .
حضرت فرمود: ای ابا عماره! آیا اسباط را می شناسی؟
گفت: آری یارسول اللّه! آنها دوازده نفر بودند؛ اوّلشان «لاوی بن برخیا» بود كه مدّتی طولانی از بنی اسرائیل غایب شد و بعد ظاهر گردید و خداوند به وسیله او شریعت را پس از كهنه شدن و محو شدن، آشكار كرد و او با «قرسطیای» پادشاه جنگید و او را كشت.
[ صفحه 109]
حضرت فرمود: آنچه در بنی اسرائیل اتّفاق افتاد، در اُمّت من نیز اتفاق می افتد؛ دوازدهمین نفر از نسل من غایب خواهد شد و بر اُمّت من، زمانی خواهد آمد كه از اسلام جز نامی و از قرآن جز نوشته ای باقی نمی ماند. در آن وقت، خداوند به او اجازه خروج می دهد و او اسلام را آشكار و دین را تجدید می نماید.
سپس فرمود:خوشا به حال كسی كه آنها را دوست بدارد! وای به حال كسی كه آنها را دشمن بدارد! خوشا به حال كسی كه به آنها تمسّك جوید و دنباله رو آنها باشد!
نعثل پس از شنیدن این سخنان، بپا خاست و اشعاری چند در مدح پیامبر وائمّه (علیهم السلام) سرود...» [2] .
این حدیث مبارك، نمایانگر این واقعیّت است كه حضرت مهدی (علیه السلام) از فرزندان موسی بن جعفر (علیهما السلام) و پنجمین فرزند آن حضرت است.
در كتاب «غیبت» شیخ طوسی، از امام صادق (علیه السلام) روایت شده است كه حضرت در ضمن حدیث مفصّلی فرمود:
«صاحب ما ظهور می نماید و او از صلب این است ـ و با دست خود اشاره به موسی بن جعفر (علیهما السلام) نمود ـ آنگاه فرمود: زمین را از عدل پرمی كند همان گونه كه از ظلم و ستم پر شده باشد و دنیا برای او هموار می گردد». [3] .
و در كتاب «كمال الدین»، از یونس بن عبدالرحمان روایت كرده است كه گفت: حضور حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) شرفیاب شدم و عرض كردم: ای پسر رسول خدا! قائم به حقّ شما هستید؟ فرمود:
من قائم به حقّ هستم، ولی آن قائمی كه زمین را از وجود دشمنان خدا پاك می گرداند و آن را از عدل و داد پر می نماید، فرزند پنجمی من است كه برای حفظ جانش مدّتی طولانی از انظار غایب می شود و در آن مدّت، مردم بسیاری از دین بر می گردند و عدّه ای ثابت قدم می مانند.
سپس فرمود: خوشا به حال شیعیان ما كه در دوران غیبت قائم ما، به دوستی ما چنگ می زنند و در ولایت ما ثابت و استوار می مانند و از دشمنان ما بیزاری می جویند!
[ صفحه 110]
آنان از ما هستند و ما از آنها هستیم. آنها ما را به امامت پذیرفته اند و ما آنها را به عنوان «شیعه» پسندیده ایم. خوشا به حال آنها، بازهم خوشا به حال آنها! به خدا سوگند! كه آنها در روز قیامت، در رتبه ما هستند». [4] .
حضرت فرمود: بپرس ای ابا عماره!
نعثل پس از پرسش از صفات خدا و جواب آن حضرت، گفت: به من خبر ده كه وصیّ و جانشین تو كیست؟ كه هیچ پیامبری نیست مگر آن كه وصیّ و جانشینی دارد و پیامبر ما موسی بن عمران به یوشع بن نون وصیّت كرد و او را جانشین خود قرار داد.
حضرت فرمود:
«نعم، إنّ وصییّ و الخلیفة من بعدی علی بن أبی طالب، وبعده سبطای الحسن، ثمّ الحسین یتلوه تسعة من صُلب الحسین ائمّة أبرار.
قال: یا محمّد! فسمّهم لی؟
قال: نعم، إذا مضی الحسین فابنه علی، فإذا مضی علی فابنه محمّد، فإذا مضی محمّد فابنه جعفر، فإذا مضی جعفر فابنه موسی، فإذا مضی موسی فابنه علی، فإذا مضی علی فابنه محمّد، ثمّ ابنه علی، ثمّ ابنه الحسن، ثمّ الحجّة بن الحسن، فهذه اثنا عشر ائمّة عدد نقباء بنی إسرائیل».
آری! وصیّ و جانشین من علی بن ابی طالب است؛ پس از او دو نوه من، حسن و حسین؛ سپس نُه امام پاك سرشت از نسل حسین جانشین من خواهند بود.
[ صفحه 108]
گفت: یامحمّد! نام آنها را بگو.
فرمود: چون حسین از دنیا برود، فرزندش علی بن الحسین امام است؛ وقتی علی از دنیا رود پسرش محمّد و چون محمّد (باقر) از دنیا برود، پسرش جعفر (صادق) و چون جعفر از دنیا درگذرد پسرش موسی و هنگامی كه موسی وفات كند، پسرش علی (رضا) و وقتی علی رحلت نمود پسرش محمّد و چون محمّد از دنیا برود پسرش علی و پس از او پسرش حسن و سپس حجّت بن الحسن، یكی پس از دیگری امام خواهند بود؛ اینها دوازده نفر به عدد نقبای بنی اسرائیل هستند».
نعثل گفت: جای آنها در بهشت كجاست؟
فرمود: در رتبه من هستند.
نعثل گفت: «اشهد أن لا إله إلاّ اللّه وأنّك رسول اللّه وأشهد أنّهم الأوصیاء من بعدك».
من در كتاب های گذشته همینطور یافته ام و در عهد و وصیّت موسی بن عمران آمده است كه:
چون آخر الزمان شود پیامبری به نام «احمد» مبعوث می شود. او خاتم پیامبران است و پس از او پیامبری نخواهد آمد و از صلب او، امامان ابرار به عدد اسباط به دنیا می آیند. [1] .
حضرت فرمود: ای ابا عماره! آیا اسباط را می شناسی؟
گفت: آری یارسول اللّه! آنها دوازده نفر بودند؛ اوّلشان «لاوی بن برخیا» بود كه مدّتی طولانی از بنی اسرائیل غایب شد و بعد ظاهر گردید و خداوند به وسیله او شریعت را پس از كهنه شدن و محو شدن، آشكار كرد و او با «قرسطیای» پادشاه جنگید و او را كشت.
[ صفحه 109]
حضرت فرمود: آنچه در بنی اسرائیل اتّفاق افتاد، در اُمّت من نیز اتفاق می افتد؛ دوازدهمین نفر از نسل من غایب خواهد شد و بر اُمّت من، زمانی خواهد آمد كه از اسلام جز نامی و از قرآن جز نوشته ای باقی نمی ماند. در آن وقت، خداوند به او اجازه خروج می دهد و او اسلام را آشكار و دین را تجدید می نماید.
سپس فرمود:خوشا به حال كسی كه آنها را دوست بدارد! وای به حال كسی كه آنها را دشمن بدارد! خوشا به حال كسی كه به آنها تمسّك جوید و دنباله رو آنها باشد!
نعثل پس از شنیدن این سخنان، بپا خاست و اشعاری چند در مدح پیامبر وائمّه (علیهم السلام) سرود...» [2] .
این حدیث مبارك، نمایانگر این واقعیّت است كه حضرت مهدی (علیه السلام) از فرزندان موسی بن جعفر (علیهما السلام) و پنجمین فرزند آن حضرت است.
در كتاب «غیبت» شیخ طوسی، از امام صادق (علیه السلام) روایت شده است كه حضرت در ضمن حدیث مفصّلی فرمود:
«صاحب ما ظهور می نماید و او از صلب این است ـ و با دست خود اشاره به موسی بن جعفر (علیهما السلام) نمود ـ آنگاه فرمود: زمین را از عدل پرمی كند همان گونه كه از ظلم و ستم پر شده باشد و دنیا برای او هموار می گردد». [3] .
و در كتاب «كمال الدین»، از یونس بن عبدالرحمان روایت كرده است كه گفت: حضور حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) شرفیاب شدم و عرض كردم: ای پسر رسول خدا! قائم به حقّ شما هستید؟ فرمود:
من قائم به حقّ هستم، ولی آن قائمی كه زمین را از وجود دشمنان خدا پاك می گرداند و آن را از عدل و داد پر می نماید، فرزند پنجمی من است كه برای حفظ جانش مدّتی طولانی از انظار غایب می شود و در آن مدّت، مردم بسیاری از دین بر می گردند و عدّه ای ثابت قدم می مانند.
سپس فرمود: خوشا به حال شیعیان ما كه در دوران غیبت قائم ما، به دوستی ما چنگ می زنند و در ولایت ما ثابت و استوار می مانند و از دشمنان ما بیزاری می جویند!
[ صفحه 110]
آنان از ما هستند و ما از آنها هستیم. آنها ما را به امامت پذیرفته اند و ما آنها را به عنوان «شیعه» پسندیده ایم. خوشا به حال آنها، بازهم خوشا به حال آنها! به خدا سوگند! كه آنها در روز قیامت، در رتبه ما هستند». [4] .
[1] در كتاب ينابيع الموده عبارت فوق چنين آمده است: «و اوصياي او بعد از او دوازده نفر خواهند بود»، و اين عبارت صحيحتر است، زيرا كه علي عليه السلام از صلب آن حضرت نيست، مگر اين كه گفته شود: جمله مذكور از باب تغليب است، چنان كه در بعضي از روايات «اثنا عشر من ولدي»؛ «آنها دوازده نفر از فرزندان من هستند»، آمده است.
[2] فرائد السمطين، ج 2 ص 133؛ ينابيع الموده ج 3 باب 76 ص 281 ح 1.
[3] غيبت شيخ طوسي، ص 28.
[4] كمال الدين صدوق با ترجمه فارسي ج 2 ص 30 ح 5 و عربي ص 361 ج 2 باب 34 ح 5؛ كفاية الاثر ص 265 منتخب الاثر ص 219 ح 3؛ بحارالانوار ج 51 ص 151 ح 6.